E-learning, czy też nauka online istnieją od połowy lat dziewięćdziesiątych. Tam metoda nauczania ma wiele zalet takich jak elastyczność w harmonogramie zajęć, niższe koszty, możliwość nagrywania wykładów i zapewniania powtarzalnego dostępu, możliwość uczestniczenia w zajęciach również dla osób, które z różnych względów mają ograniczoną możliwość przemieszczania się i uczestniczenia w zajęciach stacjonarnych w danym mieście. Pandemia COVID-19 oraz towarzyszące jej liczne restrykcje spowodowały, że wszystkie szkoły, w tym uczelnie wyższe zostały zmuszone do prowadzenia zajęć na odległość. Na taką zmianę nie były przygotowane ani instytucje, ani nauczyciele, w tym nauczyciele akademiccy oraz studenci i uczniowie. Nie powinno to jednak zaskakiwać, gdyż według CEDEFOP (2020) tylko 8% populacji UE uczestniczyło w zajęciach online w 2019 roku. W latach 2000-2021, wraz z wybuchem pandemii COVID-19, szkoły i uniwersytety doświadczyły nagłego przejścia z zajęć realizowanych stacjonarnie na zajęcia realizowane zdalnie. W obliczu tej gwałtownej i trudnej do przewidzenia zmiany, nauczyciele nie mieli czasu na dobre przygotowanie się do zajęć e-learningowych oraz nie byli dobrze przeszkoleni w zakresie technik i narzędzi, które mogliby zastosować. Skutkowało to między innymi niską jakością wykładów, ćwiczeniami, które nie aktywizowały wystarczająco studentów oraz słabym kontaktem studenta z nauczycielem. Zarówno studenci, jak i wykładowcy męczyli się, a nawet nudzili podczas zajęć, absencja wśród studentów była bardzo wysoka, cały czas występowały problemy techniczne, dyskusje i współpraca – kluczowe aspekty nauki studentów – prawie nie istniały, a jakość zajęć był znacznie niższa od oczekiwanej.
W związku z powyższym istnieje pilna potrzeba wspierania osób zaangażowanych w edukację poprzez moduły szkoleniowe online dotyczące umiejętności cyfrowych i pedagogiki e-learningu oraz potrzeba dalszego rozwijania kompetencji cyfrowych edukatorów, promowanie ich ustawicznego rozwoju zawodowego, angażowanie ich w kształtowanie przyszłej polityki i wspieranie ich dobrostanu (CEDEFOP, 2020).
Pozostało zatem pytanie, jak wykorzystać korzyści płynące z nauki na odległość bez ponoszenia negatywnych konsekwencji w formie nudnych, mało efektywnych zajęć online. Projekt „iSURVIVE – Digital Roadmap for designing online interactive content” opiera się na założeniu, że rozwiązaniem jest odpowiednie przygotowanie pracowników akademickich do tworzenia treści online, które pozwolą osiągnąć oczekiwane efekty uczenia się, utrzymując zainteresowanie i zaangażowanie uczniów. Projekt „iSURVIVE – Digital Roadmap for designing online interactive content” ma na celu podniesienie kompetencji potrzebnych do tworzenia efektywnych wykładów i zajęć online.
Głównym celem IO1 jest ocena jakości zrealizowanych zajęć online, wykrycie braków i luk w nauce online oraz znalezienie technik, które w opinii uczniów i nauczycieli mogą wzbogacić i usprawnić naukę online. Badanie jakościowe i ilościowe ma na celu sprawdzenie poziomu zadowolenia z nauczania e-learningowego. Analiza jakościowa obejmowała grupowe wywiady pogłębione. Grupy fokusowe złożone są z nauczycieli akademickich. Dane do analizy ilościowej pochodzą natomiast z ankiet wypełnianych przez studentów reprezentujących różne kierunki studiów.
Przewodnik stanowi przydatne narzędzie dla wykładowców akademickich, którzy chcą przygotować nowe kursy online lub też dopracować obecne kursy przy użyciu zaawansowanych technologii. Przewodnik ten obejmuje różne aspekty nauczania online i nauczania mieszanego oraz przygotowuje nauczycieli do przekształcenia kursów stacjonarnych w efektywne i motywujące studentów kursy online. W tym przewodniku tradycyjna pedagogika może służyć jako podstawa dla wskazówek i praktyk dostosowanych do nauki online. Wskazówki mogą obejmować zarządzanie kursem, budowanie społeczności, integrację nowych technologii. Po zapoznaniu się ze stosowaną technologią każdy może zobaczyć, że ma szansę utworzyć swoje kursy za pomocą interaktywnych aplikacji i atrakcyjnych prezentacji przy niskich kosztach i małym zaangażowaniu czasu.
Wyniki tej aktywności zapewnią wykładowcom praktyczne narzędzia, których potrzebują do tworzenia interaktywnych treści. Większość nauczycieli nie ma bowiem wystarczająco dużo czasu, aby szukać, wybierać i uczyć się wszystkich tych narzędzi, które sprawią, że ich treści będą interaktywne i motywujące, albo po prostu znajdują narzędzia, które wydają się zabawne i przydatne, i używają ich bez względu na to, czy są odpowiednio dopasowane dla ich grupy docelowej, dyscypliny naukowej, czasu trwania zajęć itp. Celem IO3 jest utworzenie bazy danych z odpowiednimi narzędziami technologicznymi do tworzenia treści interaktywnych i SCORM przy użyciu otwartych zasobów internetowych. „Obiekt współdzielonej treści” wskazuje, że SCORM polega na tworzeniu jednostek materiałów szkoleniowych online, które można udostępniać w różnych systemach i jest naprawdę potężnym narzędziem dla każdego, kto jest zaangażowany w szkolenia online, szkolenia komputerowe, kształcenie na odległość lub e-learning. Treść może być tworzona jednorazowo i używana w wielu różnych systemach i sytuacjach bez modyfikacji. Ta funkcja plug-and-play może być wydajna w obrębie organizacji, ale jeszcze bardziej w innych organizacjach.
Aby wykładowcy i pracownicy szkolnictwa wyższego mogli z powodzeniem korzystać z narzędzi do interaktywnego tworzenia treści, muszą przejść szkolenie w tym zakresie. Zgodnie z ogólnymi założeniami projektu działania szkoleniowe zostaną opracowane jako kurs online w formie MOOC. Według organizacji MOOC „Masowe otwarte kursy online (MOOC) to bezpłatne kursy online dostępne dla każdego, kto może się zapisać. Kursy MOOC zapewniają niedrogi i elastyczny sposób zdobywania nowych umiejętności i wiedzy. Miliony ludzi na całym świecie korzystają z MOOC do nauki.